‘Je hebt al lang niets meer geschreven, is alles wel oké?’ De laatste dagen hoorde ik die zin vaker dan mij lief was. Het zou geen verklikker mogen zijn, maar hoe stiller het hier is, hoe drukker in mijn hoofd. Tot alles op een rijtje staat kan ik er niet over schrijven. Maar dus, woelige weken, met gevolgen. Sinds vorige week werk ik halftijds.

Eind september werkte ik 4 jaar voor Radio 1. Dat lijkt helemaal niet zo lang, ik heb langer gestudeerd. Tot ik een lijstje maak van wat ik in die tijd allemaal al deed: Presentatie (sporadisch dan wel systematisch) van: Closing Time Soul , Exit, Sonar, Vox, Allez Allez, Time-Out, Ayco, Songboek, Bar du Matin, Classics, Classics 1000, BEL10, De Zomer Van, Wonderland en Monschau. Daarnaast leverde ik bijdragen (groot en klein) aan: Wintergasten, Nieuwe Feiten, De Bende van Einstein, Hautekiet, Podgrond en Culture Club. Dan was er nog een documentairereeks over Billie Holiday, stukken voor deredactie.be en oh ja, een burn-out die toch ook wel wat tijd kostte. Nog korter samengevat: ik heb al veel meegemaakt op die paar jaar tijd.

Soms deed ik die dingen voor een ‘lange’ periode. Een jaar bijvoorbeeld. Zodat ik routine en rust vond in de drukte. Maar sinds ik ziek werd en weer beter, heeft mijn job elke dag een andere inhoud. Een zieke presentator vervangen op maandag, dinsdag op reportage, woensdag playlists voor programma’s maken, donderdag afspraken maken voor nog een ander programma om dan vrijdag een collega met vakantie te vervangen. Gaten vullen eigenlijk. Dat is fijn, je leert daar heel veel uit, want je werkt in heel veel contexten, maar na een tijdje ga je verlangen naar iets om te bouwen, iets dat minder vluchtig en tijdelijk is. (Hier valt vast een metaforische parallel te trekken met losse en vaste relaties, maar dat is voor een andere keer.)

Het begon te wringen, dat ik niet aan het bouwen was. Ik wil weer iets van mij, maar daar is op dit moment geen plaats voor. Ik vind dat moeilijk, geduld is niet mijn deugd. Zeker aangezien ik ooit wel een jaar lang mocht bouwen aan iets, dat toen weer verdween. Ik plooide mij het laatste anderhalf jaar naar de nieuwe situatie, en ging iedereen uit de brand helpen. Maar (los) meewerken aan veel programma’s, dat zijn ook veel verschillende mensen, veel (extra) verwachtingen, veel (extra) gevoeligheden en werkwijzen om mee rekening te houden, veel (extra) planningswerk, veel (extra) prikkels. Het is weer veel. Wat in schril contrast staat met wat ik naar mijn gevoel aan het opbouwen ben. Weinig.

Dus nam ik een beslissing. Ik zou dat plaatsgebrek niet langer zien als iets negatiefs en triests, maar als iets dat mij in staat stelt om andere pistes te bewandelen, om andere wegen in te slaan dan de Reyerslaan.

Tegelijkertijd maakt het me bang. Ik heb zo lang gewerkt om hier te mogen zijn en nu neem ik er voor de helft afstand van. Ik denk dat ik opluchting voel, maar dat nog niet helemaal durf. De tijd zal het uitwijzen en dan lees je het hier. Maar in mijn nieuw gekochte tijd dronk ik al koffie met vrienden, wandelde ik en had ik tijd om dingen te doen in huis die al maanden op mijn lijstje stonden. En ondertussen borrelen er ideeën en plannen en ben ik benieuwd naar wat er komt.

Anneliefs.