Ik was 11 en geobsedeerd met de moderne hekserij ofte wicca. Daarvoor had ik kruiden nodig, verse kruiden. Die wilde ik zelf doen groeien in de tuin, maar die was net aangelegd door een tuinarchitect, dus dat mocht niet. De hekserij ging voor goed in de kast, de moestuin maar tijdelijk.

Toen ik mijn huis kocht, was er maar één nadeel aan. De tuin was klein. Maar er was er eentje en ik moest ergens compromissen sluiten want blijkbaar bestaat er zoiets als een budget. Dus ik sloot het compromis, want ik was tot over mijn oren verliefd op mijn oude paardenstal van voor 1900 (not even kidding). Ik dacht zelfs niet meteen aan het opgeven van mijn oude moestuindroom, wel aan al die pinterest-waardige tuinfeesten in het hoge gras die ik nooit zou geven. Maar we konden buiten eten en voorlopig stond er dan ook enkel een tafel en groeide er gras en vooral ook onkruid. Tot ik ziek werd.

Na 3 maanden platliggen en niets kunnen, voelde ik kleine bolletjes energie aankloppen, heel soms maar, en vaak maar even. Dat, in combinatie met het weer dat aarzelend als een lente begon aan te voelen, trok mij naar buiten. Wandelen kon nog steeds niet echt, of toch niet langer dan 10 minuten en buiten zitten niets doen, dat frustreerde alleen maar, want ik rook de lucht en al haar activiteiten waar ik te moe voor was. Gelukkig heb ik een uitmuntende psychologe en zal het u niet verbazen dat ik luid ‘MOESTUINIEREN’ riep toen ze me vroeg of er niet iets was, wat ik al heel mijn leven als hobby had gewild. (Dat had je niet zien aankomen hé?)

Ik zou mezelf niet geweest zijn, als ik het niet meteen veel te groot (of zo groot als mogelijk in mijn mini-tuin) aanpakte. Ik ging voor vierkantemetermoestbakken. 2 nog wel. En een hoop grote potten. Ik vond mijn goeroe in Jelle van De Makkelijke Moestuin, die mij met een heerlijke no nonsense aanpak zou leren hoe ik radijzen moest kweken en peterselie moest planten. Maar eerst moest ik die bakken nog in elkaar steken. Dat een project van weken (zeker gezien ik ongeveer 30 minuten per dag energie had) met grote vijzen en wieltjes eronder en metalen constructies voor het klimrek. Maar ik kon dat blijkbaar. Een vreemd soort besef van zelfredzaamheid overviel mij. Alsof ik net op een mammoet had gejaagd en de juiste niet-dodelijke bessen had geplukt.

Maar dan werd ik ongeduldig. Ik had heel veel gezaaid, radijzen en rucola, pluksla en bonen, maar er gebeurde dagen niets. Tot er plots een minuscuul groen stipje verscheen waar ik een gaatje had gemaakt en een radijszaadje had ingestopt. Dat zou groeien als ik het elke dag goed zou verzorgen. En dat deed het ook, met de grootste radijzen die ik ooit had gezien tot gevolg. (Hier valt vast een parallel te trekken met mijn eigen genezingsproces, maar dat laat ik aan jouw fantastische interpretatie over, want ik moet dringend kerstomaten in de tuin gaan plukken en ter plekke opeten.)

Anneliefs

(Zo begon het vorig jaar)

(Zo was het nu)

(Allezja, op onze trouwdag, vandaar dat er een prachtige foto van is, want die heeft Andrew Snowball gemaakt.)