(8 + 5)x2 + (7+5)x2=50. Ik rij naar huis van een festival dat ik presenteerde en het duurt de hele weg om deze som te maken. Ik ben doodop en probeer de uren te tellen die ik de voorbije 4 dagen heb gewerkt. Voor het eerst in jaren komt mijn 8-uur-wiskunde-richting van het middelbaar nog eens van pas.
Voelen
Fuck perfect.
Ik kocht laatst een prachtige broche waar ‘Fuck perfect’ op stond. Ik was er zo blij mee, maar verloor hem een maand later op de luchthaven van Bali, dus die krijg ik nooit meer terug. Ik vond dat triest, want ik verlies nooit dingen. Meer nog, als ik zo’n button aanheb, check ik 30 keer per dag of die er nog hangt. Behalve die dag op de luchthaven toen mijn trui nonchalant over mijn handtas hing en we net aan onze huwelijksreis waren begonnen. Mijn vriendin Alanis zou zingen dat het ironisch is.
Nummer één.
‘Jij wil toch ook altijd de beste zijn?’ zei ik tegen mijn wederhelft. ‘Ja’, antwoordde hij, ‘maar niet per se in de categorie ‘AirBnB-gast’ of klant in de supermarkt.’ Ik lachte. Maar tegelijkertijd flitsten honderden situaties door mijn hoofd waarin ik de liefste, warmste en beste wilde zijn.
‘It’ll be fun’, I said
Dit verhaal ligt al een hele tijd in een Anneliefs-schuif. Vandaag durf ik hem te posten dankzij alle #MeToo-getuigenissen. Ik werd al aangeraakt door mannen die ik niet kende, in hoekjes geduwd en verbaal gekleineerd, maar het ergst werd ik geraakt zonder aangeraakt te worden.
Dankjewel liefde.
Het was hier lang stil hé? Dat heeft een reden. Het was erg druk, niet met gedoe en ploeteren, wel met gelukzaligheid. Ik ben getrouwd met de man van mijn leven.
Lichaam vs. brein: 1-0
Net wanneer dat ik het dacht dat ik het kon, omgaan met dingen en zorgen voor mezelf, lachte mijn lichaam mij uit. Door alles te blokkeren. Want ontkomen doe je toch niet blijkbaar.
Een burn-out, hoe voelt dat eigenlijk?
Moe, gefrustreerd, pijn, triest, geen zin, slapen, huilen, bang, ziek, wanhopig. Nu heb ik nog maar een derde van de gevoelens omschreven, voor de rest bestaan geen woorden. Het zijn schaduwen die enkel bekend zijn bij mensen die het ooit voelden.
Vandaag gaat het niet goed.
Voor het eerst sinds ik mezelf liever zie, is het moeilijk. Dat vind ik dan ook weer moeilijk. Ik weet met mezelf geen blijf en mijn lijf protesteert.
Ik voel veel.
‘Omdat wij veel voelen.’ Het was die banale zin die me helemaal raakte, tot onder mijn spieren, toen ik Gevoelige Mensen van Braakland/ZheBuilding (nu Het Nieuwstedelijk) voor het eerst hoorde. Het was die zin die dat nog steeds doet.
Anneliefs 