Net wanneer dat ik het dacht dat ik het kon, omgaan met dingen en zorgen voor mezelf, lachte mijn lichaam mij uit. Door alles te blokkeren. Want ontkomen doe je toch niet blijkbaar.

Ik ging alles te slim af zijn, toen het niet goed ging. Ik ging wandelen, ik deed yoga, ik zorgde voor mezelf, ik mocht huilen, ik liet lieve mensen toe. Maar blijkbaar is er nog zoiets als tijd en moet je die ook nemen. Anders wordt je lichaam boos.

Tien dagen nadat het even niet goed ging blokkeerde alles. Ik word in het midden van de nacht wakker omdat ik blijkbaar niet kan bewegen, want daar heb je je onderrug voor nodig en die doet het niet. Ik wil een pijnstiller, maar daarvoor moet ik opstaan en dat is geen optie. Dus ik maak mijn lief wakker, die rechtveert en een pijnstiller haalt. Ik lig plat op mijn rug, maar ik moet mijn neus snuiten. Blijkbaar heb je ook daarvoor je onderrug nodig, dus ik veroorzaak een pijnscheut, die mijn adem steelt. Ik kan niet ademen en ik krijg een paniekaanval. Dit is niet goed. Ik huil.

Zolang ik mij kan herinneren, heb ik regelmatig rugpijn. Dat is iets erfelijk, en het feit dat ik als kind per se wou tumbelen en trampolineturnen en dan ook nog paardrijden heeft er geen goed aan gedaan. Maar vooral, om de woorden van mijn osteopaat te gebruiken: ‘andere mensen krijgen maagzweren, jouw rug blokkeert’. Stress dus. Die zet zich vast op mijn wervels, spieren en bekken; ik blokkeer. Normaal gezien voel ik dat aankomen, heb ik tijd om een afspraak te maken en met yoga het meeste te bestrijden en te ontspannen. Maar nu dus niet. Ik heb dit niet voelen aankomen en ik word er dus totaal door overvallen, hoe dicht ik ook bij mijn lichaam denk te staan.

Ik voelde me zo machteloos, zonder die bewegingsvrijheid kon ik helemaal niets doen wat ik het voorbije jaar geleerd heb. Normaal is het net stevige yoga dat ik doe om mijn zinnen te verzetten, nu kon ik enkel hele rustige, restoratieve, zachte dingen doen. Wat eigenlijk neerkomt op liggen en proberen te ontspannen, een kunst die ik blijkbaar nog niet helemaal beheers. Maar ook wandelen, werken in de tuin en mijn lieve Balthazar Booma moest ik missen. In bad gaan, wat ook hoort bij dat zorgritueel, valt weg, want het is buiten 28 graden en ik zweet al bij het idee.

Er is weinig dat ik kon doen. Behalve wachten. En afwisselen. Zitten, liggen, 100 stappen zetten en opnieuw. Ik moest wel en kon vooral niet anders. En het werkte. Na een paar dagen kon ik die dingen al wat langer doen, en twee weken later voelt alles weer soepel. Zonder dat ik veel gedaan heb. Tijd, dat is blijkbaar een ding dat je moet gebruiken. Dat heeft mijn lichaam mijn hoofd deze week geleerd.

Anneliefs.