Weet je nog toen ik schreef over dat duurzaam verliezen van die 15 kg? Ja. Dus. Ze zijn er terug bij. Integraal. En toch sta ik nog altijd achter wat ik schreef. Want ze kwamen er weer bij omdat ik niét meer goed luisterde naar wat mijn lichaam nodig had. Daar ga ik nu verandering in brengen en dat maakt wel wat los (naast vetcellen dan).
Dankjewel warmte.
Een jaar. Ik weet dat het een cliché is, maar ik geloof het gewoon niet. Een jaar geleden stond ik bibberend voor het eerst cappuccino’s te maken (zonder hartjestekening) en hoopte ik dat mensen de taart zouden lekker vinden. Ondertussen is alles anders en niets zoals verwacht.
Wiskunde
(8 + 5)x2 + (7+5)x2=50. Ik rij naar huis van een festival dat ik presenteerde en het duurt de hele weg om deze som te maken. Ik ben doodop en probeer de uren te tellen die ik de voorbije 4 dagen heb gewerkt. Voor het eerst in jaren komt mijn 8-uur-wiskunde-richting van het middelbaar nog eens van pas.
Ik heb een koffiebar gekocht.
Het is niet gelogen en ik word gewoon al blij van die zin uit te spreken.
Dankjewel boeken.
Februari 2016, 4u17. In het hele dorp is één lampje aan. Ik zit in de zetel: huilend, schuddend en helemaal verloren. Op zich geen raar beeld in burn-out-tijden, behalve dan dat ik niet om mezelf zat te huilen, maar wel om een boek.
Fuck perfect.
Ik kocht laatst een prachtige broche waar ‘Fuck perfect’ op stond. Ik was er zo blij mee, maar verloor hem een maand later op de luchthaven van Bali, dus die krijg ik nooit meer terug. Ik vond dat triest, want ik verlies nooit dingen. Meer nog, als ik zo’n button aanheb, check ik 30 keer per dag of die er nog hangt. Behalve die dag op de luchthaven toen mijn trui nonchalant over mijn handtas hing en we net aan onze huwelijksreis waren begonnen. Mijn vriendin Alanis zou zingen dat het ironisch is.
Nummer één.
‘Jij wil toch ook altijd de beste zijn?’ zei ik tegen mijn wederhelft. ‘Ja’, antwoordde hij, ‘maar niet per se in de categorie ‘AirBnB-gast’ of klant in de supermarkt.’ Ik lachte. Maar tegelijkertijd flitsten honderden situaties door mijn hoofd waarin ik de liefste, warmste en beste wilde zijn.
‘It’ll be fun’, I said
Dit verhaal ligt al een hele tijd in een Anneliefs-schuif. Vandaag durf ik hem te posten dankzij alle #MeToo-getuigenissen. Ik werd al aangeraakt door mannen die ik niet kende, in hoekjes geduwd en verbaal gekleineerd, maar het ergst werd ik geraakt zonder aangeraakt te worden.
Ik heb tijd gekocht
‘Je hebt al lang niets meer geschreven, is alles wel oké?’ De laatste dagen hoorde ik die zin vaker dan mij lief was. Het zou geen verklikker mogen zijn, maar hoe stiller het hier is, hoe drukker in mijn hoofd. Tot alles op een rijtje staat kan ik er niet over schrijven. Maar dus, woelige weken, met gevolgen. Sinds vorige week werk ik halftijds.
Dankjewel moestuin.
Ik was 11 en geobsedeerd met de moderne hekserij ofte wicca. Daarvoor had ik kruiden nodig, verse kruiden. Die wilde ik zelf doen groeien in de tuin, maar die was net aangelegd door een tuinarchitect, dus dat mocht niet. De hekserij ging voor goed in de kast, de moestuin maar tijdelijk.
Anneliefs 