Ik kocht laatst een prachtige broche waar ‘Fuck perfect’ op stond. Ik was er zo blij mee, maar verloor hem een maand later op de luchthaven van Bali, dus die krijg ik nooit meer terug. Ik vond dat triest, want ik verlies nooit dingen. Meer nog, als ik zo’n  button aanheb, check ik 30 keer per dag of die er nog hangt. Behalve die dag op de luchthaven toen mijn trui nonchalant over mijn handtas hing en we net aan onze huwelijksreis waren begonnen. Mijn vriendin Alanis zou zingen dat het ironisch is.

Het is een druilerige maandagochtend waarop ik het begin van mijn dag nog even uitstel door op het toilet door Instagram te scrollen. Ik weet dat dit geen goed idee is, want wie de fok ziet er zo goed uit als al die BV’s op een maandagochtend. Al die mensen hebben blijkbaar altijd een professionele fotograaf bij. Handig. In mijn slaperig hoofd ben ik ook niet in staat om te beseffen dat ik honderden mensen volg, waarvan er nu 4 in Australië zitten en 2 in Azië. Neen, dat alles wordt samengepureerd tot die éné mens, die het perfecte leven leidt.

Want er is in die stroom van foto’s wel altijd één iemand die aan zijn ultieme droomreis bezig is, waardoor het lijkt dat iedereen altijd op reis is. Tegelijkertijd is iedereen cursussen aan het volgen om zichzelf te verbeteren, boeken aan het lezen, katten aan het aaien en het ultieme leven aan het leiden. En ik zit hier op de wc naar mijn telefoon te staren. Ik word zenuwachtig over het feit dat ik de voorbije tien minuten helemaal niets gedaan heb en kreeg je ook geen aambeien van te lang op een wc te zitten?

Als je dag zo begint, hoe moet het dan ooit nog goedkomen?

Als het beter gaat, dan ligt mijn gsm bij het ontwaken niet naast mij op mijn nachtkastje, en bekijk ik hem pas nadat ik rustig ben opgestaan, heb gemediteerd of yoga heb gedaan, en mij rustig heb aangekleed. Dan begint mijn dag niet alleen fijner, hij is ook beter. Maar minstens even vaak zit ik met een racend hoofd op die wc te kijken naar hoe andere levens beter zijn dan de mijne.

Ik weet dat niet alle levens altijd perfect zijn. Ik zie ook steeds vaker eerlijke stemmen op internet, maar dat blijft toch in de marge. Zeker als het over foto’s gaat, want dat is toch nog iets anders dan wat woorden op een scherm typen. Ik wil ook toegeven dat ik hier zelf schuldig aan ben, de voorbije maanden postte ik ook vooral foto’s van mijn reizen en mijn trouwfeest en veel minder van die pompoen op mijn aanrecht die beschimmelde omdat ik meer dan een maand lang de moed niet vond om er soep van te maken.

Daarom is dit een foto die tot stand kwam zonder professionele fotograaf. Nadat ik net had zitten huilen. Want zo ziet het leven er soms uit. (En ik geef toe, ik heb 5 foto’s genomen, om dan de beste te kiezen. Ik werk eraan.)

Anneliefs.