Februari 2016, 4u17. In het hele dorp is één lampje aan. Ik zit in de zetel: huilend, schuddend en helemaal verloren. Op zich geen raar beeld in burn-out-tijden, behalve dan dat ik niet om mezelf zat te huilen, maar wel om een boek.

Ik was niet in slaap geraakt en had mij dan maar in de zetel gezet met een dun boekje. Halverwege was ik beginnen huilen en dat is niet meer gestopt tot het einde.  Het waren tranen voor het boek, maar toch ook vooral tranen die al heel lang op zoek waren naar de uitgang.

Ik was sowieso helemaal rauw tijdens die periode, alles kwam rechtstreeks toe in mijn hart, zonder dat mijn brein het kon relativeren of filteren. Nog meer dan anders, want ik voel sowieso al veel. Op veel momenten werd ik daar gewoon moe van, maar toch had het ook een vreemd voordeel: alles kwam harder binnen, ook alle entertainment (en vooral boeken). Ik huilde wel vaker, maar nooit zo hard van het lachen.

Het is een cliché, maar dat is maar omdat het waar is. Je kan verdwijnen in boeken, helemaal. Je kan alles vergeten, je opeens op een open zee bevinden en 2 dagen later in een prachtige jurk op een bal in lang vervlogen tijden in een Engelse stad. Wanneer de wereld te gemeen is, kan je gewoon een andere opzoeken.

Soms lees ik een tijdje te weinig, omdat het leven er is, en in huis zijn er altijd nog klusjes die om aandacht schreeuwen. Een boek schreeuwt zelden. Het ligt daar op mij te wachten tot ik er in wil duiken. Wanneer ik dat doe, voel ik weer dat thuiskomen, die verwelkoming, die plek die alleen voor en in mij bestaat.

Vanochtend moest ik zo’n plek verlaten, want mijn boek was uit. En ik was er zo graag, in de wereld van Lampje (één van de allermooiste verhalen die ik ooit las). Ik nam glimlachend afscheid van haar (wereld), terwijl ik het boek op zijn plek in de kast zette. Ik deed een stap achteruit en voelde mij toch als een kind in een snoepwinkel, want ik koos meteen een nieuwe bestemming uit.

Anneliefs.

(P.S. Het hoeft niet altijd een kattenfoto te zijn, het mag ook deze prachtige foto van Stefaan Temmerman)