“Eigenlijk zijt gij toch echt lelijk hé?”
Als iemand anders dit tegen mij zou zeggen, had ik hem/haar al lang een boks gegeven. (Niet waar, ik geloof niet in geweld, maar ik had er wel over gezeurd tegen 10 mensen en de eikel in kwestie verwijderd op alle mogelijke sociale media.) Maar ik zei diezelfde woorden regelmatig tegen mezelf, zonder het te beseffen (en zonder mezelf te djoefen).
Eerst en vooral: dit is geen blog over diëten. Ik ben niet de nieuwe Pascal Naessens, daarvoor hou ik te veel van koolhydraten.
Een paar weken geleden zat ik bij mijn psychologe, toen ze me vroeg hoe het kwam dat ik nu, voor het eerst, succesvol en duurzaam gewicht verlies. Op het moment dat ze de vraag stelde, voelde ik al tranen duwen. Na een vrij tot zeer lange pauze zei ik: ‘Omdat ik mezelf nu graag zie’. Waarop de tranen niet meer duwden maar rolden. Ik had dat nooit eerder tegen mezelf kunnen zeggen.
Ik zie mezelf graag. Of toch meestal. Of ik probeer dat toch. Of meestal mep ik geen spiegels en noem ik mezelf geen verlepte schlemiel. Of… ach ja, het is een proces.
Ik wil mezelf graag zien. Sinds ik dat besefte, is mijn leven beter. Sinds ik liever ben voor mezelf, ben ik nog liever voor anderen. Lees verder
Anneliefs 