“Eigenlijk zijt gij toch echt lelijk hé?”

Als iemand anders dit tegen mij zou zeggen, had ik hem/haar al lang een boks gegeven. (Niet waar, ik geloof niet in geweld, maar ik had er wel over gezeurd tegen 10 mensen en de eikel in kwestie verwijderd op alle mogelijke sociale media.) Maar ik zei diezelfde woorden regelmatig tegen mezelf, zonder het te beseffen (en zonder mezelf te djoefen).

Ik was zo gemeen tegen mezelf op zoveel vlakken, van ‘Amai, gij ziet er verschrikkelijk uit.’ en ‘Ge zijt precies zwanger. En niet eens 3 maanden.’ tot ‘Ge moet het niet eens proberen, het gaat toch niet lukken.’ Of het nu over mijn uiterlijk ging, of over wat ik deed, ik beledigde mezelf op dagelijkse basis (wat zeg ik, uurlijkse of zelfs minutelijkse basis.)

Waarom zijn we nog zo veel strenger voor onszelf dan voor anderen?

Ik heb er geen antwoord op, maar ik kan het niet meer. En vooral: ik wil het niet meer. Toen het begin januari 2016 donker werd in mijn hoofd door mijn burn-out, kon ik niet anders dan met mezelf beginnen praten, het was het enige dat nog kon. Ik kon mezelf niet meer afleiden zoals voordien, door te werken, of te verbouwen, of mijn dagen zo vol te stoppen dat ik nooit neerzat (en stilstond). Daar zorgde mijn lichaam voor, door niet eens gewoon op de rem te gaan staan, maar door 18 handremmen tegelijk op te trekken. Die veiligheidsremmen zorgden ervoor dat alle prikkels verdwenen. Ze moesten wel. Pas door alles rond mij te verstillen, hoorde ik hoe ik tegen mezelf sprak en dat was niet mooi.

Ik hoorde een constante stroom van veroordelingen over mezelf, hoe ‘zwak’ ik wel niet was, dat ik het allemaal niet ‘aankon’, dat het toch absurd was dat ik op mijn 26e al moest ‘opgeven’. Mijn woordkeuze alleen al doet me nu bijna kotsen. Meer dan een jaar later kan ik pas zeggen dat ik ziek was, dat het net sterk van mij was om die stilte toe te laten, dat niemand dat helse werktempo zou volgehouden hebben, dat het niets met ‘aankunnen’ te maken had en dat het enige wat mij te verwijten valt is dat ik niet sneller en luider STOP riep. (CUE: Stop, in the name of loooove)

Ik zeg niet dat ik nu elke dag opsta, mezelf bekijk in de spiegel en zeg ‘hey, fabuleuze vrouw waar zelfs Ryan Gosling zou op vallen, wat ligt je haar perfect ook al heb je het al 4 dagen niet gewassen’ (hell no!). Maar ik stel mezelf wel vragen: ‘Ben je zeker dat je zin hebt om dit te doen vandaag?’, ‘Wil je gaan slapen?’ en vooral ‘Hoe gaat het met je?’, oprecht benieuwd naar het antwoord. Want vragen stellen is wat je doet, wanneer je niet goed weet wat je moet zeggen. En soms, heel soms, zeg ik zelfs al dingen tegen mezelf. (Sorry, bijvoorbeeld, wanneer ik mijn benen/okselhaar epileer, want hoe veel pijn doet dat eigenlijk?). Maar laatst ook:

‘Wat ben je mooi.’

Die zin had ik in 27 jaar nog niet in mijn eigen stemklank gehoord.

Anneliefs.

(Oh P.S. Buzzfeed maakte een filmpje over hoe we tegen onszelf praten, dat is ook treffend.)