Het was hier lang stil hé? Dat heeft een reden. Het was erg druk, niet met gedoe en ploeteren, wel met gelukzaligheid. Ik ben getrouwd met de man van mijn leven.

Er valt zo veel te zeggen over onze liefde. En zo veel niet (hier). Daarom wil ik het graag over één aspect hebben. Laat mij het Anneliefs-aspect noemen. Zonder hem, was ik niet wie ik nu ben, was er geen Anneliefs. Ik leerde zo veel van hem toen ik ziek was en toen ik het idee had voor deze blog, maar bang was om zo open te zijn, was hij het die me aanmoedigde.

De laatste weken heb ik veel nagedacht over ‘wanneer ik het wist’, dat ik de rest van mijn leven met Niels wilde doorbrengen. Ik kan niet, romcomgewijs één moment aanduiden waarop er sterren en vlinders in mijn ogen kwamen door iets wat hij zei, maar ik wist het wel al snel. Ik moet plots denken aan die keer in Antwerpen, toen we een paar maanden samen waren, en ik onverwacht naar de nachtwinkel moest voor maandverband. Hij stond erop om te betalen, omdat hij ‘geen idee had dat dat zo veel kost, en je moet dat dan elke maand kopen?’. Hij wilde ook wel bijdragen aan de pil. Toen, maar eindeloze andere keren ook, wist ik dat ik iemand bijzonder in mijn handen had. Dat werd nog duidelijker toen ik ziek werd.

Kort samengevat kan je mijn leven voorlopig opdelen in 2 perioden. Voor en na de burn-out. Voor ik ziek werd, stond alles in het teken van ‘de andere’. Dat is nu, erna, niet helemaal het tegenovergestelde, maar ikzelf ben ook bij die groep ‘anderen’ gaan staan. Vroeger zorgde ik voor anderen, nu ook voor mezelf. Dat heb ik grotendeels te danken aan mijn man (ha! het is zo raar om dat te schrijven). Hij heeft mij geleerd om voor mij (te laten) zorgen.

Vroeger kon ik dat niet, het zou een soort van zwakte geweest zijn, om hulp te vragen, of toe te laten wanneer die aangeboden werd. Ik had niets of niemand nodig. Ik was een sterke onafhankelijke vrouw. Terwijl ik zo afhankelijk was van de goedkeuring van anderen. Ik moet bijna lachen om hoe ironisch dat was. Ik ga er ook niet lullig over doen, ik wil nog altijd goedkeuring van anderen, maar vooral ook van mezelf. En ik ben nog steeds onafhankelijk, maar soms is het leuk als iemand anders eens naar Proximus belt omdat die weer iets fout hebben gedaan.

Hij leerde mij ook om naar mezelf te kijken zoals ik dat naar anderen deed, zoals hij naar mij kijkt. ‘Wat ben je mooi’, is een zin die hij dagelijks uitspreekt, of ik nu helemaal opgedoft ben voor een trouwfeest, of midden in mijn burn-out ongewassen en behuild in pyjama in de zetel lag. Nu kan ik het stilaan ook tegen mezelf zeggen.

Tijdens de speeches op onze mooie dag, was mijn burn-out ook te gast. Iedereen die het woord nam had het over die periode. Vroeger zou me dat pijn gedaan hebben, dat het nog altijd zo’n belangrijke rol speelt. Nu zou ik hem bijna gaan koesteren. Want iedereen had het over hoe ze niet goed wisten wat ze voor mij konden doen in die periode. Dat ze zich ongerust maakten. Maar dan eigenlijk niet meer, omdat ze zagen hoe Niels er voor mij was, hoe hij voor me zorgde, en dat het dankzij hem wel in orde zou komen.

Ik heb een hele weg afgelegd, ik heb hard gewerkt en ben tot veel conclusies gekomen. Ik heb mezelf graag leren zien, maar ik heb dat niet alleen gedaan. Het was niet zo snel en goed gelukt, zonder dat ik iemand had gehad die mij onvoorwaardelijk graag ziet én mij dat de hele tijd zegt en toont. Het is een cliché, maar hij maakt mij beter.

Daarom zei ik tegen de burgemeester toen die de vraag stelde: ‘ja, héél graag’.