Een jaar. Ik weet dat het een cliché is, maar ik geloof het gewoon niet. Een jaar geleden stond ik bibberend voor het eerst cappuccino’s te maken (zonder hartjestekening) en hoopte ik dat mensen de taart zouden lekker vinden. Ondertussen is alles anders en niets zoals verwacht.

Ik dacht dat ik het zou kunnen, na een jaar. Noem het optimistisch, maar ik dacht dat alles routine zou zijn ondertussen, koffie zetten, boekhouden, praten met klanten. Maar dat is het niet, soms overvalt mij een paniek wanneer ik voor iemand een lunch klaarmaak: ‘WAT! VRAAG IK HIER 7,5 EURO VOOR?’ ‘IS DIT EETBAAR?’ of word ik midden in de nacht wakker omdat ik niet zeker ben dat ik het prijsstickertje van een cadeauverpakt boek deed. Ik heb nog altijd géén idee hoe de boekenwereld werkt en heb nog altijd niets van Claus gelezen.

Niets is zoals ik het verwachtte. Ik wist dat ik mensen soep zou serveren, maar niet dat ik daarvoor een trapje zou nodig hebben. Ik wist dat ik boeken zou verkopen, niet dat dat plots allemaal boeken zouden worden die ik zelf gelezen heb, en dat dat dan plots het criterium van onze selectie werd, omdat dat blijkbaar de boeken zijn die verkopen. Ik wist niet dat mijn businesspartner na drie maanden zou aangeven ermee te willen stoppen. Ik wist niet dat we daardoor alles zouden moeten gaan herbekijken en dat mijn man mee in het diepe zou springen. Ik wist niet dat het ons leven zou gaan beheersen en soms overheersen en dat onze familie en vrienden gewoon naar daar zouden moeten komen om ons te zien. Ik wist niet dat ik zo veel fijne mensen zou ontmoeten.

Want als ik één ding koester uit dat eerste jaar waarin ik tot mijn ellebogen in het deeg, de afwasmachine en facturen zat, zijn het de mensen. Laatst stond ik af te wassen (ja, met de hand want dat fokking machien is àltijd kapot) en keek ik rond. Aan elk tafeltje zat iemand alleen, te lezen, te drinken, te zitten. Twee mensen die elkaar niet kenden, babbelden met elkaar. Maar ik kende ze ondertussen allemaal. Gewoon, van daar. Mensen die eerst ‘het meisje met de coole salopet’ en ‘de vrouw met de fiets’ waren, maar nu al lang een naam hebben. Mensen naar wiens bezoek ik uitkijk. Mensen aan wie ik die ene keer kon vertellen dat ik die ochtend, toen ik al lang ter plaatse was, besefte dat ik was vergeten een bh aan te doen. En zij vertellen ook, kleine én grote dingen. Ze brengen boeken voor me mee, of een kerstkaart, of stickers van poezen, of komen ons opbeuren met een hond wanneer er graffiti gespoten blijkt op onze witte terrasomheining. Of komen gewoon langs, en dat is meer dan genoeg. Want het feit dat zij het er fijn vinden, dat ze het er veilig vinden en warm en leuk, dat op zich doet me zo hard glimlachen. Net als elke keer wanneer ik erin slaag om een hartje in een cappuccino te tekenen.

Anneliefs.