‘Jij wil toch ook altijd de beste zijn?’ zei ik tegen mijn wederhelft. ‘Ja’, antwoordde hij, ‘maar niet per se in de categorie ‘AirBnB-gast’ of klant in de supermarkt.’ Ik lachte. Maar tegelijkertijd flitsten honderden situaties door mijn hoofd waarin ik de liefste, warmste en beste wilde zijn.

Ik wil de beste zijn. Daarom heb ik nooit iets ‘een beetje’ gedaan. Als kind reed ik paard, dat begon met een uurtje per week, maar van zodra ik oud genoeg was, fietste ik elke dag naar de manège, om daar minstens 4 uur op een paard te zitten. Dat is nog best logisch, goed willen zijn in je hobby of passie. Maar hetzelfde geldt voor dingen als opruimen en poetsen. Ik kan nog steeds niet gewoon even stofzuigen. Neen, eerst moet ik alle boeken perfect op een rijtje zetten en dan ook nog de bovenkant van de lampen afstoffen.

Ik wil ook de beste vriendin zijn. Kaartjes, cadeautjes, spontane berichtjes, zeker niets vergeten. Vroeger stond mijn agenda vol met dingen die ik wilde doen voor vrienden. Ik ben er heel graag voor mensen, nog steeds. Ik moet maar terugdenken aan hoe fijn het is als mensen aan mij denken en iets laten weten. Dat kan mijn hele dag goed maken.

Maar ik wil ook de beste toevallige passant zijn. Wanneer ik in de supermarkt ben, probeer ik iets onverwacht te zeggen tegen de persoon achter de kassa, zodat die een leukere dag heeft. Of ik probeer contact te zoeken met iemand op straat, of zo ongelofelijk vriendelijk te zijn tegen de loodgieter dat die met plezier terugkomt. Of die keer dat ik om middernacht nog 50 cupcakes stond te bakken, omdat ik lachend had gezegd tegen collega’s dat gezamenlijke vieruurtjes een goed idee waren. De keren dat ik meer dan 15 kilometer omreed om een lifter af te zetten zijn ook niet op één hand te tellen.

Er is helemaal niets mis met al die dingen. Tot het dwangmatig wordt. Tot ik me op den duur helemaal uitput en ongelofelijk vriendelijk ben tegen mensen die dat zelf helemaal niet zijn. Tot ik die lieve dingen niet meer doe omdat ik dat wil, maar om een reactie te veroorzaken. Ik stuurde postkaartjes naar vrienden, maar als die daar dan op hun beurt niets van zeiden, of geen berichtje stuurden, werd ik daar doodongelukkig van. Ik wilde reactie. Het heeft lang geduurd voor ik het besefte, maar ik wil graag gezien worden.

Nu ben ik niet altijd de beste vriendin, omdat ik soms dingen moet afzeggen omdat ik tijd voor mezelf nodig heb. Omdat ik minder energie kan stoppen in bepaalde situaties en mensen. Omdat ik niet meer graag op café ga en feestjes er vaak te veel aan zijn. Ik voel mij daar schuldig over. Maar soms moet ik kiezen voor de beste zijn in voor mezelf zorgen.

Anneliefs.

P.S. Dit filmpje kan ook inspiratie brengen.