Voor het eerst sinds ik mezelf liever zie, is het moeilijk. Dat vind ik dan ook weer moeilijk. Ik weet met mezelf geen blijf en mijn lijf protesteert.

Je kan jezelf in je cocon graag zien, maar er bestaat zoiets als een buitenwereld. Die is klein en groot tegelijk en kan op zo veel manieren impact hebben op alles wat er binnen je stulp gebeurt. Of het nu een belediging is van iemand op straat, een drama bij mensen die je graag ziet, of iets op je werk, het dringt je atmosfeer binnen en daar kan je weinig aan doen.

Vroeger sloot ik mij dan af, alsof er allemaal satellieten rondom mij geplaatst werden met langeafstandsraketten van ‘het is wel oké’ en ‘jaja, cava’. Vandaag zei ik voor het eerst ‘Neen, het gaat niet.’ en dat was bevrijdend. Toegegeven, ik zei eerst nog ‘ja’, maar halverwege de j werd ik door mijn gesprekspartner onderbroken: ‘neen, het gaat niet, en dat is logisch’ zei hij. Hij had gelijk, ik herhaalde zijn woorden en dat luchtte op.

Voorheen zei ik ook ‘neen’ wanneer mensen op zo’n moment op bezoek wilden komen, wilden helpen, iets wilden doen. Ik weigerde, want ik moest daar alleen door, dan kon ik dat als een soort pluim in mijn haar steken. Als ik hulp zou vragen, dan kreeg die de pluim. Dat alles hoeft nu niet meer en dat lucht op.

Toen luisterde ik niet naar hoe mijn lichaam op zo’n gebeurtenissen reageerde, maar ging ik het totaal vermoeien zodat het normaal was dat het pijn deed. Ook dat is nu anders, dankzij de hulp van mijn FitBit (die krijgt later nog wel een ode). Bitty (ja, hij heeft een naam) vertelt mij hoe mijn hartslag 5 keer per minuut hoger ligt dan normaal, dat ik eigenlijk maar 6 uur sliep, ook al lag ik 9 uur in mijn bed, dat ik door slecht nieuws 8 uur lang met mijn hartslag in een matige sportzone zat en 4000 calorieën verbrandde (ook wel hoera!). Het staat allemaal op papier (of een computerscherm) en dat maakt het een feit. Mijn lichaam en ik voelen de impact en het gaat even niet goed met ons.

Maar nu laat ik mij helpen, ik laat mij troosten, ik laat mij huilen, ik laat het toe. Want kwetsbaarheid is geen labiliteit. En het is vooral zo mooi, hoe lief mensen zijn, hoeveel schouderklopjes, knuffels, mooie woorden en empathische blikken er zijn, als je ze wil zien en voelen.

Vandaag gaat het niet goed en dat is oké.